8 aylıkken 17 Ağustos’u, 24 yaşında ise Kahramanmaraş sarsıntılarını yaşadı

Şimdi 8 aylıkken 17 Ağustos 1999 sarsıntısını yaşayan öğretmen Mert Onar (24), merkez üssü Kahramanmaraş olan 7.7 ve 7.6 büyüklüğündeki iki büyük zelzeleye de Hatay İskenderun’da yakalandı. Zelzele yaşanmadan birkaç saat evvel Kocaeli’den Hatay’a gittiğini söyleyen Onar, “Ben bir hevesle Hatay’a geri döndüm. Sonraki günü işim var, öğrencilerimi göreceğim, tekrar okulda eğitime başlıyoruz diye sevinçliydim. Gece saat 03.45 sıralarında İskenderun Otogarı’na inebildim. Sonrasında bir taksi tutup meskene gittim. Meskene gidip üzerimi değiştirip yatağa başımı koyduğum anda sallantıyı yaşadım” dedi.

Merkez üssü Kahramanmaraş olan asrın felaketine İskenderun’da İngilizce öğretmenliği yapan Kocaelili Mert Onar da yakalandı. Onar, orta tatili Kocaeli’de geçirip zelzelenin yaşandığı gece saat 03.45 sıralarında Hatay İskenderun’a gitti. 17 Ağustos 1999’daki zelzelesi şimdi 8 aylıkken yaşayan Onar, bir öteki büyük afeti de İskenderun’da yaşadı. Meskenine gidip yatağa girdiği esnada sarsıntısı hissettiğini belirten Onar, panikle kendisini dışarıya attığını ve fecî görüntülerle karşılaştığını anlattı. Sarsıntı sonrası birinci olarak İskenderun’dan Adana’ya geçebilen Mert Onar, akabinde ailesinin yanına Kocaeli’ye döndü.

“Bir hevesle Hatay’a geri döndüm”

17 Ağustos 1999 zelzelesini de yaşadığını ve ailesinin sıkıntı badireler atlattığını söyleyen Onar, “Gölcük sarsıntısında de hayattaydım ama o vakitler 8 aylıktım. Ailemin anlattığı kadarıyla bir sürü badireden sonra beni ve annemi Zonguldak’a göndermişler, ancak babamın işinden ötürü kalması sebebiyle de sonra yine Kocaeli’ye dönmüşüz. Her iki sarsıntısı de yaşamış birisi olarak söyleyebileceğim tek şey; halkın sahiden yardıma gereksinimi var” dedi.

“Artık bacaklarımı hissetmemeye başladığımda durumu anladım”

Deprem yaşanmadan evvel Kocaeli’den Hatay’a gittiğini söz eden Onar, “Ben bir hevesle Hatay’a geri döndüm. Sonraki günü işim var, öğrencilerimi göreceğim, tekrar okulda eğitime başlıyoruz diye sevinçliydim. Gece saat 03.45 sıralarında İskenderun Otogarı’na inebildim. Sonrasında bir taksi tutup meskene gittim. Meskene gidip üzerimi değiştirip yatağa başımı koyduğum anda sallantıyı yaşadım. Birkaç aydır İskenderun’da ufak ufak sallanmalar vardı. Beni rahatsız etmiyordu, uykuma devam edebiliyordum. Ben de başta birazcık sallanır sonra durur diye düşündüm. 2-3 saniye sonra sallantılar daha da arttığında, dolaplar sallandığında, eşyalarım aşağı düşmeye başladığında ve artık bacaklarımı hissetmemeye başladığımda durumu anladım. Bunların hepsi birkaç saniye içerisinde oldu. Ben öğretmenim, zelzele tatbikatını yapan biriyim lakin ben bile aklıma hiçbir şey gelmeden üzerimdeki tişörtle merdivenlerin yarısına kadar indim. Sonra soğuğu hatırladım, konutuma geri dönüp bir yağmurluk ve hazır bir çantayla bir arada dışarı çıktım. Kendimi dördüncü kattan, yaklaşık 10-15 saniyede aşağıya indirebildim” diye konuştu.

“Ben hayattayken bir aile ağlıyorsa, hayatta olmayan insanların aileleri ne durumdalar”

Deprem sonrası kendisinin ve etraftaki vatandaşların paniğe kapıldığını anlatan Onar, kelamlarına şöyle devam etti:

“O soğukta, o yağmurda herkesin endişe içerisinde olması insanı bir panik haline sokuyor. Lokal halk çok anlayışlı o bahiste. Çabucak bir ateş yaktılar, etrafında toplanıp ısınmaya başladık. Herkes kendi binalarına bakıyor, herkes sevdiklerini aramaya çalışıyordu ama kimse kimseye ulaşamıyordu, telefon çizgileri kapalıydı. Anayola çıkıp binaların olmadığını gördüm. Bende aslında panik hali o vakit başladı. Binalar yola yanlışsız yıkılmış ve gideceğimiz yer de yoktu. Binalar yıkılmaya devam ettiği için herkes beni itip öbür yana hakikat götürmeye çalışıyordu. Bir biçimde arkadaşımın yanına yanlışsız gitmeyi başa koydum, zira kimsem yoktu. O toz bulutunun, enkazların, bağırışların, annelerin, babaların, eşlerin, hayat birikimlerinin enkaz altında kalmalarını duyarak arkadaşımın yanına vardım. Bu ortada kendi aileme de ulaşabildim. Onlara zelzele olduğunu lakin inançta olduğumu, korkmamalarını söyledim. Ama ‘Keşke aramasaydım’ dediğim bir vakit da oldu, zira direkt ağlamaya başladılar. Ben hayattayken bir aile ağlıyorsa hayatta olmayan insanların aileleri ne durumda siz düşünebilirsiniz. Ben düşündükçe elim, ayağım titriyor. Gözümün önünde insan çıkardılar, çok sevindim. Battaniyeye sarıp, teselli ettiler. Alışılmış ki cenazeleri de çıkardılar, onları da gördüm. İçimiz kan ağladı.”

“İçimde orada kalıp bir şeyler yapmak vardı lakin ailemden ötürü döndüm”

Ailesinin isteği üzerine Kocaeli’ye döndüğünü kaydeden Mert Onar, “Benim içimde kalıp bir şeyler yapmak vardı lakin ailemden ötürü döndüm. Ailemin tek evladıyım. Kendimi tehlikede hissettim. Aslında o durumda kendime bile bakamıyordum. Bir biçimde otogara gidebildim. Bütün seferler iptal olmuştu. Hayırsever bir aile servis kiralamış ve Adana’ya kadar gidecekti. Ona bilet alabildim, sonra Adana’ya gidebildim. Orada soğuk mu, geç gelmem mi, süratli olmam mı, ailemin duaları mı, verdiğimiz sadakalar mı beni hayatta tuttu bilmiyorum. Şu an buradayım. Eğitime orta verildi. Haberlerini alıyorum, çocuklarım hala enkazın altında. Elimden gelebilecek her şeyi yapıyorum. Buradan su depoları, tankerler istiyorlar. Bütün dünya seferber oldu. Bu türlü acıların yaşanmaması lazımdı lakin yaşanıyor. Şu an halk hakikaten dayanağı görüyor. Dayanışma var. Sarsıntısı yaşamış bir insan olarak herkese çok teşekkür ederim. Dualara da çok muhtaçlığımız var. Dua edin, yardım edin, oturmayın, sessiz kalmayın, bir şeyler yapın” biçiminde konuştu.

“Şu anda bile hareketsiz kaldığım vakit olduğum yerde sallanıyorum”

İlk zelzelenin 9 saat sonrasında yaşanan 7.6’lık zelzelede nerede olduğunu bile hatırlamadığını söz eden Onar, “Benim tek hatırladığım durup durup sallandığımızdı. Şu anda bile hareketsiz kaldığım vakit olduğum yerde sallanıyorum. Sayısını hiç bilmediğim kadar insan sallandığımızı, zelzele olduğunu söylüyordu. Biz mesela arkadaşımla kol kola giriyorduk lakin o denli yürüyebiliyorduk. Zelzele olup bittikten sonra bile başımız dönüyordu, sıkıntı yürüyorduk. Aslında yollar kırılmıştı, kaldırımdan gidiyorduk. Bir yandan binalara bakıyoruz, üstümüze çökecek mi diye telaş duyuyoruz. Yani yaşadıysam bile hatırlayamıyorum. Hafıza yok orada” dedi.